BİR KONSERİN ARDINDAN
DENİZLE SÖYLEŞME 1
Nasıl köle oldun sen bu toprağa?
Öpersin dağların ayaklarını…
Susuzluktan tuza kesmiş bedenin,
İçersin bu yurdun ırmaklarını…
Neler fısıldarsın şu kıyılara?
Bazen de öfkeyle kükrersin neden?
Hasret misin yoksa sarp kayalara?
El edersin kimsecikler görmeden…
Beyaz dişlerinle gülersin bazen;
Gökteki buluta, güneşe, aya…
Yakamozlar gibi ürkek ve titrek,
Öylece hükmettin bütün dünyaya…
Göğsünde barınır en güzel renkler,
Yeşilden maviye, siyahtan ala…
Dem tutmalar, efelenmeler, ahenkler…
Çığlık çığlığadır martılar hâlâ…
Senden doğan, sende batan güneşler,
Aydedeyle sohbet sabaha kadar…
Bitmesin kıyında yanan ateşler,
Bitmesin ufkunda beyaz martılar…
Derinlik sendedir, sonsuzluk sende…
Sen bendesin, ben sendeyim ey deniz!
Ölüm ve üzüntü yoktur ülkende…
Birlikte sonsuza gitsin sesimiz!...
Hırçınlık ve öfkeler birazcık dinsin!
Rahmetin gazaptan büyük olacak…
Rüzgârın, yağmurun annesi sensin;
Senin çocuğundur bulut muhakkak…
En güzel şarkıyı sende dinledik;
Aman bozulmasın bu kutlu büyü!..
Yanımızda sen ol, üstümüzde gök,
Kaldırmasınlar bu mavi örtüyü…
13 Ocak 2020
Hüseyin DENİZ
