Uykusuz gecelerime bir yenisini daha ekliyorum.

Başka sularda yüzme isteği ne zamandır aklında?

Kalbin ne zaman başkası için ve nasıl atmaya başladı mesela?

Heyecanlandırıyor mu seni?

Nasıl oluyor mesela hiç tanımadığın bir başkasına kanının kaynaması?

Ne zaman unutuyorsun birlikte yaşanılanları, beraber geçirilen günleri?

Anlatsana biraz. Gecelerime ve uykusuzluğuma bu düşünceler eşlik ediyor. İşin içinden çıkamıyorum. Hak veremiyorum sana, verdiğim hakkımı da geri alıyorum. Benden vazgeçme sebeplerini düşünüyorum. Ne eksikti? Bende eksik olanın senin tamamlamayışını anlamaya çalışıyorum. Hiç hissettirmeyişine saygı mı duymalıyım? Ya hiç hissettirmeden bir yandan benden vazgeçmemek isteyişine sevinmeli miyim? Yalnızlıklarıma yenildiğim günlerin tam ortasında hayatıma girişin geliyor aklıma. Ama düşünüyorum da beni bu kadar mutlu edenin, bir gün beni böyle büyük bi kahırla bırakacağı aklıma gelmezdi. Plansız, hayatıma girişinin teslimiyetsizliğime kızıyorum şimdi.

Kadınlar; terk edilince, ağlar ve alışırlarmış. Ama ben alışamıyorum ve bu alışma fikrini de hiç sevmedim. Gözüm takılıyor boşluğa, sol yanım boş ve ben kendimden vazgeçişliğinin pişmanlığını yaşıyorum. Benden vazgeçmek isteyişini kabul edemiyorum. Senin için kendimi önemli hissettiğim zamanlar oldu. Ve aslında hep böyle devam edeceğini düşünmüştüm. Hayatımı seninle tanımlamak acizlik mi? Sonuçta hayatının sana ait olduğunun da farkındayım. Ama bencil olmana da kızıyorum. Beni üzmek istemeyişini düşündükçe sana olan kızgınlığım daha da artıyor. Şimdi daha az üzüldüğümü mü düşünüyorsun? Kararlarımı bildiğimden kapını çalmak istemiyorum. Çok da kızamıyorum sana, affedemiyorumda. Ve kırgınlıklarımı önüme katıp düşman olmaya çalışıyorum sana. Yapamıyorum! Pişman olmanı beklemiyorum, hatta istemiyorum. Ama nasıl unuturum? Sensiz geçen günlerimin bende bıraktığı hasarları görmezden gelemiyorum. Sadece benden bu kadar kolay vazgeçmeni izliyorum. Çok gidenlerim oldu benim, hepsi zenginleştirerek gitti ama şimdi kaybetmiş hissediyorum. Kalbim ihaneti bir kez daha yaşıyor. İnsanların, güzel hatıralarını düşünerek ayağa kalkabildiklerini duymuştum. Derin bir nefes alarak, yeni kararlar almak zorundayım. Zamanın ilaç olamayacağı hiç bir yara yok biliyorum. Ama eskiden seni bana kavuşturacak diye sevdiğim saniyeleri şimdi ayrılığımızı ilerlettiği için durdurmak geliyor içimden. İkimize yan yana nasip olmayan bu şehirde, hayatın hiç eksilmeden bu denli devam etmesini anlamıyorum. Ama yeni doğan güneşle birlikte hayatımı devam ettirmeliyim biliyorum. Yine yeniden.