Osmanlı, Selçuklu ve hatta Roma dönemine kadar uzanan bu su depoları, geçmişte bölgenin kurak yaz aylarında hayati bir su kaynağı olarak kullanılıyordu.
Taş işçiliğinin incelikle işlendiği bu yapılar, yağmur ve kaynak sularını biriktirerek hem halkın hem de tarımın su ihtiyacını karşılıyordu. Yerel tarihçi Ali Bey, “Bu sarnıçlar sadece su deposu değil, aynı zamanda toplumsal bir buluşma noktasıydı. İnsanlar su almaya gelir, haberleşir, günlük hayatın akışını burada paylaşırdı” diyor.
Günümüzde birçok sarnıç, ilgisizlik ve bakımsızlık nedeniyle işlevini yitirmiş durumda. Bazıları turizm rotalarına eklenerek ziyaretçilere açılmış olsa da, çoğu tarih sayfalarının tozlu köşelerine karışma tehlikesiyle karşı karşıya.
Kültür mirası savunucuları, bu yapıların restore edilip kültürel rotalara dahil edilmesi gerektiğini savunuyor. Zira sarnıçlar, sadece geçmişin değil, suyun kıymetini anlamamız gereken günümüzün de hikâyesini anlatıyor.
