Yusuf Yavuz adlı bir kardeşimiz var. Bu yurdun güzelliklerini fotoğraflar ve kendine özgü duyarlılıkla anlatır. Ben kendisini Face'ten izliyorum.
Sayfasına her girişimde bu yurda olan sevgim bin kat daha artıyor. O, su anlatır, gün ışığı anlatır, bulut ve rüzgar anlatır. En koruk yemişler, en dikenli ağaçlar, en acı otlar o anlatınca sevimli olur. Çiçeklenir, ballanır.
Biz uzun yıllar yurdumuzun güzelliklerini anlatan resimler çizemedik. Turan ellerini yazdık da Muğla'yı Antalya'yı yazmadık. Bin küsur yıl önce ölen Hz. Hasan'a Hz. Hüseyin'e ağıtlar yaktık da yanı başımızda salgından, yokluktan acılar içinde kıvranan komşumuza karşı ilgisiz kaldık.
Biz bu ülkeyi sadece askerler ve siyasetçiler sevebilir sandık. Bir çobanın da bu ülkenin dikenini, pınarını, kayasını, böceğini, yıldızını ölesiye sevebileceğini hiç aklımıza getirmedik.
Bu güzel yurda hepimizin borcu olduğunu, bu borcu çocuklarımıza bu güzellikleri anlatarak ödeyebileceğimizi bilmeliyiz.
Ey çocuklarına güzel elbiseler. güzel arabalar, saray yavrusu evler bırakmak için çalışan anneler babalar!
Çocuklarınıza bırakabileceğiniz en güzel şey, bu yurdun sevgisidir. Çünkü bir şeyi sevmiyorsanız oradaki bütün zenginlikler size batar. O, ister elbise olsun ister ev, isterse yurt, sizin için iğneli fıçı haline gelir. Sevmezseniz, korumazsınız. Sevmezseniz, güzelleştirmezsiniz. Sevmeseniz, karşılıksız vermenin tadına varamazsınız.
Yusuf Yavuz kardeşimiz işte bunları anlatıyor.
SOMSÖZ: BİZ SÖYLEDİK, DUYANLARA SELAM OLSUN!