KIZIMI GERİ GETİREBİLİR MİSİNİZ?
Yardımlar geldi ilk günden beri
Ekmek dağıttınız, yemekler pişirdiniz
Battaniye, çadır da geldi, er veya geç
Şimdi de geçici konutun anahtarı elimde
Aç değilim, açıkta değilim çok şükür
Tüm bunlara bir şey dediğim yok ya
Sorum şu
O benim her şeyimdi
Kızımı geri getirebilir misiniz?

BENİM ADIM İSMAİL
Dört yaşındayım, dört yaşında bir çocuk
O gece uykudaydım, ablalarımla bir odada
Ağabeyim yan odada, annemler ötede
Ne oldu bilmiyorum, uyandım ki, yerdeyim
Bir duvarın altında, kımıldayamıyorum
Seslendim ablalarıma, hiç sesleri gelmedi
Çıkarın beni dedim, ben neden buradayım
Neden taş altındayım
Sesler geliyordu uzaklardan, konuşmalar, bağrışmalar
Ne kadar böyle kalmışım, ne kadar uyudum, uyandım
Nereden bileceğim, daha dört yaşındayım
(Depremin yedinci günü kurtarılan İsmail’in anısına)

BİR TANEM UYUR GİBİ
Bir sallantıyla uyandım
Sanırsınız yıkılıyor dünya
Eyvah dedim, çocuğum, oğlum
Ev yıkılıyor, ölüyoruz, bari onu kurtarayım
Kapandım üzerine, kalkan yaptım bedenimi
Sardım kollarımla onu, korudum, sakladım
Hepsi hepsi bir dakika bile değilmiş
Bu bitmez kıyametin
Uğultular, gürültüler, toz, duman
Sanki durmuştu zaman
Çıktık, kaçtık sonra, karanlık geceye attım kendimi
Yavrum kollarımda, bir süre koştum
Öptüm, kokladım, eğildim kulağına
Aç gözlerini yavrum, bak kurtulduk ağlama
Hepsi geçti, aç gözlerini, konuş meleğim
Ama o ne, ne bir ses ne bir nefes
Ölüvermiş bir tanem, uyur gibi
Sevmelere kıyamadığım, bakmalara doyamadığım
Kucağımda duruyor, bakar gibi
Uyur gibi kapanıvermiş gözleri
Bana bir şey olmamış, oysa onu korumuştum
Saklamıştım, sakınmıştım, göğsüme kapamıştım
Oğlum, canım, bir tanem, neredesin
Bedenin kollarımda, uyur gibi

Feza Tiryaki, Şiirler, Ağustos 1999