“BİZE BİRŞEY OLMAZ” MI?
İnsan çocukluğundan itibaren sürekli risk alır. Onu eller, bunu yoklsr, ötekine bakar, berikine sataşır. Çoğunlukla da bu yaptıklarının başına bela açabileceğini düşünmez. 
Trafik kazaları, sonu yaralanma ya da ölümle biten sataşmalar, itiş kakışlar hep “Bize bir şey olmaz” ön yargısından doğuyor. 
Haydi çocuklar sonucunu yeterince bilmiyor, gençlerin kanı kaynıyor. Ama orta yaşlıların böyle davranmasının nedeni ne olabilir? Onların başına böyle küçük fevri hareketlerden dolayı neler gelmiştir kim bilir? Adam arabasıyla vuruyor delenmiş suyun önüne geçecek de kurtulacak. Sonuç? Sel götürüyor. Arabası bir yerde kendisi bir yerde. 
Beslenme alışkanlıklarımı değiştirmem için daha genç yaşlarda uyarıldım. Ama baktım ki bir şey olmuyor, pek değiştirmedim. Sonuçta şeker, tansiyon, ürik asit yakama yapıştı. Yavaş yavaş beni çalyaka ediyor. Alaşağı da edebilir. Acaba diyorum, aldığım gıdalar benim sonunda çektiğim acıları ne derece karşılar? Yediğim tatlılar şeker hastalığının artmasından doğan belirtileri ne kadar unutturabilir? Ayaklarıma giren krampları, karabasanla geçen geceleri, iyileşmeyen yaraları ve tetiklediği öteki rahatsızlıkları…
Ama “Bize bir şey olmuyor(!)” Yavaş yavaş olgun başaklar gibi toprağa bakmaya başlıyoruz. Daha bunlar iyi günlerimiz. Toprağın bizi çağırması sıradan bir olay. Asıl biz toprağı çağırmaya başlarsak, o kötü. “Bizim toprağı çağırmaya başlamamız,” “Al Allah canımı!” diye dua etmeye başlamamız demektir. Evet, öyle zamanlar gelir ki insan, “Bir an önce ölsem de kurtulsam!” diye dua etmeye başlar.  Ya da yakın çevresindekiler böyle dua eder. 
Gerçi şimdi hastaneler var. Ameliyat var, masaj var, ilaç var. Ama hiçbiri başlamış bir hastalığı ortadan kaldıramıyor. Bazen yavaşlatabiliyor, ama çoğunun yan etkisi var. Sonuçta “Her canlı ölümü tadacaktır.”
Allah ölümün de hayırlısını versin!
SOMSÖZ: SAĞLIK OLSUN!